Park Van Verlies

Dit is het park, waar vroeger mijn moeder,

mijn mooie moeder, als weduwe in zwaar zijden

zwarte kledij, vechtend tegen verdriet

de schone schijn bewaarde,

schrijdend met mij aan haar zij,

zoon zonder vader, kind nog

donkere kijkers onder blonde lokken

het park waar wandelaars

welwillend knikten naar anderen die wandelden,

waar babbelende dames flaneerden

in zwierige kledij en heren met hoeden

hun blikken richtten op haar, mijn moeder,

mijn lieve, liefste van alle moeders

altijd in angst ook mij te verliezen

die nodeloze angst werd mateloze liefde

niet aflatende, mateloze liefde

als liefde het was

want wat zij niet zag en ik niet zeggen kon

kroop onderhuids, van vezel naar vezel

en veinsde ik vleugellam voor haar

de lieve, liefste van alle zonen

dit park dat grenst aan het huis

waar wij woonden, waar de jaren verwaaiden

tot haar geest ging vergeten en de tijd haar vergaf 

waar ik verwerd van zoon tot verzorger

en waar zelfs de dood mij niet bevrijden kon

van haar, mijn moeder

mijn moeder, mijn moeder, mijn moeder

Nu zit ik hier, dag na dag, op deze bank

hoogbejaard en bitter mijn blik,

haar jurk en jas, verbleekt en sleets,

omhullen mijn broze lijf

mijn voeten in schoenen die vertellen

van de man die ik nooit geworden ben

Emmeke van der Put, 2022